سایت گلچین مطالب وب

تا درد و فراق و غم ایّام گرفتیم

عمریست که افسانه ی این شهرو دیاریم

دیواردلم ریخت فرو بر سر این دل

آوارچه کردست به حال دل مجنون

بر در میخانه ام امشب دگر ساقی ببین

این منو این جام می این مستی و شیدائیم

یاد روزیکه دلم شد زکفم صد افسوس

سینه  تنها شده ازداغ دلم میگرید

تربت مادر من بعد خدا سجده گه من شده است

به نمازش که به تسبیح به سجاده او وقت سحر

منو شبها و خیال تو و آرامه دل

نکنم شکوه به ویرانه که تنها شده ام

با من از درد نگو واژه که من بیمارم

امشب اندر قفسم تا به سحربیدارم

هجروحرمان زده آتش به سراپای دلم

که ردیف همه غمهای دلم بشمارم ؟

آسمان گریه نکردم که تو هم زار بزنی

غم چند ساله ی من را تو به انگار بزنی

از همه داغ فراقم دراین دیر خراب

زخمه بر این دل صد پاره ی بر دار بزنی

روزی که آمد برد صیّادی دل ما

در مسلخی برد این دل دیوانه امّا

در خون خود دل را شناور کرد آخر

اکنون نشسته بر مزار او تماشا